Ολόκληρη η τοποθέτηση:
Χαίρομαι καταρχήν, γιατί είναι «κοινός τόπος» ότι όλοι αναγνωρίζουμε την αυταξία του κοινωνικού διαλόγου. Και είναι σχιζοφρενικό, αν σκεφτείτε ότι όλοι συμφωνούμε σ’ αυτή τη χώρα,- διεκδικούμε το αυτονόητο απ’ όποια μεριά κι αν μιλάει κανείς,- αυτό να αντιμετωπίζεται με μια ακατανόητη εμμονή από ένα μέρος των δανειστών μας.
Διότι τελικά, ακατανόητη είναι η προσπάθεια να μην αποτελέσει σαφές σημείο της επιδιωκόμενης από την ελληνική κυβέρνηση συμφωνίας, - στο πλαίσιο αυτής της πραγματικής και δύσκολης διαπραγμάτευσης- ότι δικαιούνται οι κοινωνικοί εταίροι να διαλέγονται και να κατακτούν στην πράξη τη συλλογική τους αυτονομία.
Αυτή η επιδίωξη, που βρίσκεται στον «πυρήνα» του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου,- σήμερα πολεμιέται με έναν τρόπο που η λέξη «ακατανόητο» επιλέγεται επειδή δεν θέλουμε να θέσουμε άλλους πολιτικούς προσδιορισμούς στην κουβέντα μας.
Η εμμονή αυτή μπορεί να εξηγηθεί, μόνο εάν τελικά συνειδητοποιηθεί ότι ίσως η πιο βασική στόχευση του μνημονίου, πέρα από το να υλοποιήσει ένα σχέδιο εσωτερικής υποτίμησης, ήταν να μας γυρίσει πίσω, να έρθει και να διαλύσει ένα επίπεδο κοινωνικών κατακτήσεων, όπως αυτό αποτυπωνόταν μεταπολεμικά σ’ αυτό που ονομάζουμε «Ευρωπαϊκό Πρότυπο».
Και πρέπει να έχουμε όλοι συνείδηση – με χαρά διαπιστώνω ότι έτσι είναι, πέρα από τις επιμέρους προσεγγίσεις, - ότι αυτή η συζήτηση ξεφεύγει από τα όρια της χώρας μας, διότι επαναφέρει και θέτει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο έναν διάλογο γι’ αυτά τα κορυφαία ζητήματα, που άπτονται ακριβώς εκείνων των κατακτήσεων που είχε να επιδείξει το Ευρωπαϊκό μοντέλο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Είναι λοιπόν, η πρωτοβουλία που παίρνει το υπουργείο Εργασίας, μία προσπάθεια να απαντήσουμε στην γενική αποδιάρθρωση και διάλυση των εργασιακών σχέσεων, που είδαμε να γίνεται πράξη το προηγούμενο διάστημα.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε ορισμένες ρυθμίσεις, τις οποίες τις αναφέρατε κι εσείς πολύ λεπτομερώς και καταθέσατε κάποιους ενδοιασμούς, πρώτες και δεύτερες απόψεις. Αλλά, θέλω να κάνω την εξής επισήμανση: ο κατώτατος μισθός τι έννοια έχει; Το να αποτελέσει ένα εργαλείο προστασίας των πιο χαμηλά αμειβόμενων. Στη δικιά μας περίπτωση, αποτέλεσε, με τον τρόπο που έγινε και στα ύψη που διαμορφώθηκε,- σε συνδυασμό και με την απορρύθμιση του θεσμικού πλαισίου- ένα εργαλείο για να συμπιεστούν, από τα κάτω, συνολικά οι αμοιβές και να υλοποιηθεί με έναν βίαιο τρόπο, ένα σχέδιο εσωτερικής υποτίμησης.
Άρα, εάν εμείς σήμερα φαινομενικά φάσκουμε και αντιφάσκουμε, ζούμε σε μια αντίφαση, από τη μία υπερασπιζόμενοι την συλλογική αυτονομία των διαπραγματεύσεων, αλλά από την άλλη ερχόμενοι να προσδιορίσουμε τον κατώτατο μισθό, είναι ακριβώς για να απαντήσουμε- μία και μόνη φορά- σε μια οδυνηρή πραγματικότητα. Νομίζω ότι είναι κάτι που αναγκαζόμαστε να το κάνουμε, έχοντας ζήσει την ελληνική πραγματικότητα, όλο το προηγούμενο διάστημα.
Και κάτι ακόμα. Ουσιαστικά, αυτό που έγινε μέσα από την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, της οποίας ένα μέρος είναι η «αφυδάτωση» της έννοιας των συλλογικών διαπραγματεύσεων,- ουσιαστικά δεν είχαμε συλλογικές διαπραγματεύσεις- οδήγησε τελικά σε μια εξατομίκευση των όρων της συλλογικής ρύθμισης, μέσα από την απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας.
Σήμερα, αυτό που κάνουμε κι εγώ κατάλαβα ότι το αντιλαμβάνεστε πολύ καλά, δεν είναι να λύσουμε το σύνολο των προβλημάτων, αλλά να καθαρίσουμε λίγο, να εξυγιάνουμε - θα έλεγε ένας μηχανικός- το «έδαφος», πάνω στο οποίο πρέπει να ανοίξει μία συζήτηση, έτσι ώστε να δούμε το μείζον θέμα των εργασιακών σχέσεων σε όλο του το εύρος, όχι επαναφέροντας διατάξεις των προηγούμενων δεκαετιών. Κάτι που δεν κάνουμε, διότι θα είδατε ότι σε πολλά πράγματα προσπαθούμε να πάμε παραπέρα, να τα βελτιώσουμε. Και, προφανώς πολλά επιδέχονται και παρατηρήσεις και βελτιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου